MPaR'99 - artykuł nr 29
Modelowanie negocjacji - cele i trendy
Tomasz Szapiro
Streszczenie:
W negocjacjach konflikt interesów rozłożony jest na odrębne podmioty. Stąd wyniknęły próby wykorzystania modeli konfliktu interesów wprowadzonych w teorii gier. Wprowadzenie do modeli funkcji użyteczności doprowadziło do podejść wykorzystujących techniki optymalizacyjne w analizie negocjacji. Opis matematyczny konfliktu kryteriów oceny prowokował do zastosowania podejść optymalizacji wielokryterialnej. Odrębnym zagadnieniem w procesie negocjacji jest problem niepewności, który rozwarstwia się na dwie kwestie. Kwestia pierwsza związana jest z niepewnością wynikającą z nieznajomości stanów środowiska. Kwestia druga dotyczy niepewności opisu strategii negocjujących stron. Ten ostatni problem był analizowany na dwa sposoby. Po pierwsze, próbowano formułować modele probabilistyczne operujące opisem i wnioskowaniem statystycznym. Drugie podejście wyróżnia stosowanie technik sztucznej inteligencji do analizy danych z negocjacji w celu redukcji niepewności. Ostatnia dekada przyniosła analitykom negocjacji dwa wyzwania wynikające z globalizmu zjawisk gospodarczych. Pierwsze wyzwanie to uwzględnienie w analizach negocjacyjnych czynnika wielokulturowości współczesnych procesów negocjacyjnych, wyzwanie drugie - to przełom telekomunikacyjny. Pojawiły się tu interesujące próby wykorzystania komputerów raczej do komunikacji i facylitacji procesu negocjacyjnego niż do celów obliczeniowych, prognostycznych lub optymalizacyjnych. Przedmiotem pracy Modelowanie negocjacji - cele i trendy (T. Szapiro) jest przegląd wybranych modeli ilustrujących wyliczone wyżej kwestie oraz próba sformułowania współczesnych celów, ograniczeń i trendów w modelowaniu procesu podejmowania decyzji grupowych w drodze negocjacji.
Nota bibliograficzna:
Tomasz Szapiro. (1999). Modelowanie negocjacji - cele i trendy. W: Tadeusz Trzaskalik (red.), Modelowanie Preferencji a Ryzyko '99. Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach, s. 361-376
